قبل از اینکه به چیزی یا کسی دست پیدا کنی باید خودتو برای از دست دادنش آماده کنی.

هیچ چیزی تو این دنیا پایدار نیست همه چیز از بین رفتنی و فانیه.

پس دلیل تلاش برای بدست آوردن یا رسیدن به چیزی که  از دستش میدی  چیه؟ مثلا انسان چرا با اینکه به این حقیقت واقفه که موجودی فانیه و یه روزی میمیره، با این حال اقدام به زاد و ولد و عشق ورزی و  همسر گزینی می کنه. تو حیوانات هم این موضوع رو میبینم. میتونم برای حیوانات این توجیح رو بیارم که از روی غریزه اینکار و انجام میدن. و "بقا"

بقا بزرگترین دلیل  موجودات برای زاد و ولد هست.

ولی انسان ها چرا؟

چون انسانها به غیر از غریزه چیزی به اسم امید را دارند. یه حس که اونها رو وادار به انجام دادن هر کاری و بدست آوردن هر چیز یا کسی میکنه.

 امید دارند که فرزندی که به دنیا میارن از دست رفتنی نیست و با اونها تا آخر عمر می مونه. امید دارن که همسرشون مثل روز اول عاشق و وفادار باهاشون هست.

و حالا تصور کن چیزی به اسم امید وجود نداشت، ما هم میشدیم مثل حیوانات .

کسی برای اختراع برق، تلفن، هواپیما، ماشین یا هر چیز دیگه ای که تو این دنیا به دست انسان اختراع یا کشف شده تلاشی نمیکرد.

با دومین شکست از ادامه تلاش منصرف می شد.

و من الان تو حالت ناامیدی به سر می برم.