یک بار فرضیه ای را خواندم درباره ی اینکه فهم انسان مثل پر طاووسه،! و فقط رفتارهای عجیب و غریب اش هست که باعث جذب جفتش می شه.
تمام هنرها، ادبیات، ویلیام شکسپیر، میکلانژ، یه مقدار هم موتزارت و ساختمان امپایراستیت فقط تشریفاتی استادانه برای جفت گیری هستند.
شاید ما در راه اساسی ترین علت، موفقیتی کسب کرده باشیم، اما اون طاووس تقریبن نمی تونه پرواز کنه، اون توی کثافت زندگی می کنه، از میون اون کثافت با نوکش حشره شکار می کنه ومی خوره و دلش رو به زیبایی خیره کننده ش خوش کرده.!
به این نتیجه رسیدم که هوشیاری زیاد فقط یک بار روانیه، یه وزنه است. اضطراب ، تنفر از خود، احساس گناه، و اینا رو ازشون دریغ کردیم .
این وسط میزبانها هستن که حق دارند آزاد باشند، آزاد ، تحت کنترل من.
سلام. عجب نظریه ای!