خفه خون

از وقتی یادم هست می خواستم از ایران برم، چند سال همینجوری فقط پول جمع کردم، بعدش برای مهاجرت تحصیلی اقدام کردم، با وجود مخالفت شدید خانواده ام، یه دانشگاه اپلای گرفتم، ولی موقع ویزا گرفتن سفارت گیر داد به تمکن مالی و ریجکتم کرد. بعد از اون چند دفعه دیگه هم اینور اونور زدم که پول جمع کنم دوباره و بیشتر کنم پولم که نشد. الان یه چند سالی هست که کلا از فکرش اومدم بیرون، فقط الکی دلخوش کنک یه کلاس زبان هم میرم که یادم نره زبان ولی قصد جایی رفتن و ندارم. بیشتر دور و اطرافیام میگن داریم کارامون و میکنیم که بریم. منم بهشون توصیه میکنم که ، آره اینجا نمونید. تمام خانواده ی مخالف من الان موافق هستند که باید رفت. 

میدونی، زمین همیشه گرد بوده. همیشه دلیل اصلیم برای از ایران رفتن، دور بودن از جو خانوادگی و آزاد کردن مغزم بوده. دوست داشتم تجربه ی تنها زندگی کردن و داشته باشم، دوست داشتم جاهای جدید رو تجربه کنم.یه جایی که انقدر زیر ذره بین حکومت و جامعه و خانواده نباشم.خوب پول دربیارم، بتونم راحت حرف بزنم، راحت بخندم، راحت برم تو خیابون، راحت بخورم، راحت بخوابم، راحت زندگی کنم،بدون اینکه یکی هی بیاد بزنه توسرت که چرا اینجوری هستی و عین ما نیستی. اما متاسفانه نشد. 

امروز دوباره افسردگیم اومده، تمام چیزها و کارها و رویاها و آرزوهایی که از هفده سالگی شروع کردم به چیدنشون تو مغزم دونه دونه میاد تو مغزم. افکاری که هی بهت میگه،  دیگه تموم شده، دیگه فرصتی نداری که شروع کنی مثل خوره هی مغزم و میخوره.  الان دیگه میدونم رفتن هم حالم و خوب نمی کنه، چون دیگه اون چیزایی که میخواستم معنیشون از دست رفته. الان دیگه چیزی نمی خوام. فقط در کمال روتین بودن سرگردونم.

امروز 25 آبان خفه خون گرفتم با اشکی که فقط یه حلقه است توی چشم و جرات پائین اومدن نداره.