در باب جفت گیری

انگار دوباره فصل جفت گیریه و ملت فکر زن گرفتن شدن. هفته پیش یکی از دوستای قدیم مامانم زنگ میزنه خونمون که یه پسره است فلانه و بهمانه و دخترت شوهر میکنه یا نه؟! مامان منم که ازخدا خواسته گفته آره، یارو شب زنگ زده که ما بیایم خونتون دخترتون و ببینیم ، فرداش با پسره خونمون بودن  آخری هم وقت رفتن به مامانم گفته:" دخترتون یه مانتو نمی تونست تنش کنه؟" 

این هفته هم اومدم  کارخونه، همکارم اومده تو اتاقم، با رودروایسی میپرسه شما کسی که تو زندگیت نیس؟ میگم :"نه" ، میگه یه گروهی هست ما توش عضویم یه خانومی اومده تو گروه اعلام کرده که یه پسری دارم می شه یه دختر برا ازدواج معرفی کنید؟  رسمن ترمز بریده ان.

اقا مگه بقالیه؟؟؟ بعد مثلا ملت جواب میدن آره خب چند مدل داریم، شما چه مدلی میخواید؟ تا چه مهریه ای؟ قد و قواره اگه مهمه براتون تشریف ببرید اون گروه ، اونا موردهای دراز بیشتر دارن، 

حالا بگذریم، من جواب دادم که من قصد ازدواج ندارم، که دیدم شروع کرد از در نصیحت کردن دراومدن،  که تا کی میخوای مجرد بمونی، ایشالا مامان بابات صدو بیست سال عمر کنند ولی بعدش میخوای چکار کنی ، تنهایی که نمیشه و زد تو کار امثال الحکم و تعریف کرد از دختر عموش که تا چهل سالگی وایساد و همه خواستگاراش و رد کرد و آخر با یه مردی که چهار تا بچه داره شوهر کرد و سریع حامله شد و بعد از زایمان فهمید طرف معتاده و طلاق گرفت و الان با یه بچه پیش پدر و مادرشه. یا اینکه از خودش گفت که اگه من دوست پسرم خوب بود تا الان باهاش ازدواج کرده بودم. (اونجای آدم دروغگو).

خلاصه به هر دری زد که بگه ازدواج کن.

منم با تمام این حرفا گفتم دوست دارم مجرد بمونم. دوباره می پرسه آخه تاکی؟ انگار راز بقاست، بالاخره یه تایمی باید جفتگیری کنی!!!!!!

 نمی فهمم مگه تایم داره مجرد بودن، الان اونایی که متاهل شدن چه گلی به سر ملت زدن که ما مجردا انقد خار تو چشم شدیم. حالا یکی میره به اونیکه متاهله و هزار تا مشکل با همسرش داره بره بگه تا کی می خوای متاهل بمونی و این زندگی و تحمل کنی زودتر طلاق بگیر؟ نه والا همه می گن بمون بدبختی و تحمل کن. تا خود یارو میرسه به خرخره اش و تصمیم میگیره پله های دادگاه رو بالا پایین کنه و طلاق بگیره. یعنی به قدری عرصه رو برای مجرد بودن تنگ کردن که واقعا مجرد بودن به طرز ناراحت کننده ای عذاب آور و بی ارزش جلوه داده شده.