فس . . .

افسردگی یه آدمه، یکی که هر روز باهات هست، باهات می خوابه باهات بیدار میشه، هر روز باهات حرف می زنه، اصلن کار نداره خوشحالی، ناراحتی، حوصله داری یا نداری حرفشو می زنه، همچین رک هم میگه که دهنت سرویس بشه، اصلن کلن به قصد تخریب شخصیتت و تحقیرت اومده، بعضی موقع ها که شروع می کنه، دوست داری کلن گم شی، اصلن بری زیر پتو قایم شی هیچ کی نبینتت، همون آب شی بری تو زمین، تو رابطه هات فقط اون قسمت های تحقیرآمیز و خجالت آورش و هی یادت می ندازه، هی میزنه تو سرت که خاک تو سرت با این زندگی که ساختی، اگه نباشی بهتره، کلن برا همه. اصلن خسته ات می کنه، این حرفاش یه جوریه که میگی برم یه گوشه فقط بخوابم که مغزم خلاص شه. بعدش دیگه با خودته که می خوای ادامه بدی یا نه، مثل دنیای واقعی نیس که با اون آدم بده زندگیت قهر کنی و دیگه تا آخر عمر نبینیش و مشکل حل شه، این هست باهات، تو مغزت هست حالا می تونی یه کاری کنی یه مدت کوچیک شه و بره یه جایی پس ذهنت، ولی هست، تا فرصتش پیش بیاد میاد، خودش میادا نه که تو صداش کنی یا تو بخوایش. مثلن می ری مسافرت و برا خودت وقت می ذاری و هی مطلب های روانشناسی و اینا می خونی ، هی آهنگ های مثبت گوش می دی، اینا خوبه، یه مدت دورش می کنه ازت، ولی فقط کافیه یه شب تنها باشی و شروع کنی تلویزیون دیدن یانه اصلن بری تو تختت و شروع کنی کرم زدن به دست و پات که یهو سرو کله اش پیدا میشه و شروع می کنه به حرف زدن، هی میگه هی میگه هی میگه، 

نمی دونم اصلن اینا علمیه یا نه، روانشناسا واقعن به این میگن افسردگی، ولی برای من اینجوری بوده از هفده سالگی اینجوری بوده، خیلی حاد نبود از اول ولی از همون موقع ها بوده باهام تا الان که سی و هفت سالمه. برا ماها که هیچ وقت هیچ دوست صمیمی و خوبی نداشتیم همینطوری بوده، این دوستمون بوده.